Stanisławie, wschodzące słońce

Stanisławie, wschodzące ziemi naszej słońce,
Jutrzenka się u ciebie zeszła razem z zmrokiem;
Dokąd musim przez długie podążać miesiące,
Tyś o zorzy tam dobiegł Twym olbrzymim krokiem.
Jeżeli polskie łany takie rodza kłosy,
Czemużem się w tym kraju nie zrodził szczęśliwy?
Młodzieńcóweś i starców opiewany głosy,
Zakon nasz, ziemia, niebo wdzięczne wznosi śpiewy
Rzymu Twego i Mazowsza losom -
To zrodziło Cię ziemi, Rzym zrodził niebiosom.

o. Bernard Colnago